منطقه کردستان که در غرب کشور ایران است و مردم آن از تنوع قومی ومذهبی بر خوردار هستند و سالیان سال بلکه قرن‏ها در کنار هم زندگی می‏کنند. موضوعی که انتخاب شده است بررسی روابط پیروان تشیع اثنی عشری وتسنن شافعی در مناطق کردستان می‏باشد. وهدف از این تحقیق شناساندن عوامل همگرایی و عوامل واگرایی در این منطقه است، از یک سو روابطی مانند پیوندهای دینی و مذهبی مشترک مانند: اعتقاد به قر آن –پیامبر واهل بیت و آیین‏ها و رسوم مشترک مانند شرکت در عزاداریها-هفته وحدت –مولودی خوانی‏ها و جشن‏های مذهبی و ملی مانند عید فطر و قربان و نوروز که سبب شده مردم در این مناسبتها جمع شده وبحث وگفتگوهایی داشته باشند و زمینه‏های همگرایی مردم فراهم گردد و سبب الفت و مهربان و همبستگی و انسجام اجتماعی و تعاملا ت فرهنگی در این مناطق شود. از سوی دیگر عواملی که موجب می‏شود پیروان این دومذهب شناخت در ستی از هم نداشته باشند مانند تعصبات مذهبی –قومیت گرایی وسیاست‏های بیگانگان بررسی شد و بیان شد که هر کدام از این عوامل چگونه موجب تفرقه و واگرایی منطقه بوده است. با برجسته نمودن وشناساندن عوامل همگرایی دراین مناطق است که مردم این مناطق می‏توانند همبستگی وانسجام اجتماعی و تعاملا ت فرهنگی به دور از هر گونه اختلاف و کشمکش و زندگی مسالمت آمیز داشته باشند.