سلیم تهرانی از شاعران دوره سبک هندی و قرن یازدهم است. در این پایان نامه غزلیات او با رویکرد صورتگرایانه تحلیل شده است. عناصری که غزلیات او را از بعضی شاعران سبک هندی متمایز می کند هم شامل عناصر نحوی و زبانی است و هم عناصر بلاغی. فراهنجاری های زیادی در کلام او دیده می شود. از جمله اینکه از اصطلاحات عامیانه به وفور استفاده می کند و در ذکر فاعل و منادا تعلیق ایجاد می کند. او به لحاظ تصویرسازی بسیار تواناست و صحنه سازی های زیبایی در کلام او به چشم می خورد. جناس، واج آرایی، قافیه و ردیف از عوامل افزایش دهنده موسیقی شعر اوست. مسأله تکرار قافیه مانند سایر شعرای سبک هندی در غزلیات سلیم نیز وجود دارد.