هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی راهبردهای خودتنظیمی، احساس شادکامی، منزلت و اعتماد اجتماعی در دانش آموزان تیزهوش و عادی بود. در این پژوهش از روش علی - مقایسه ای استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان های تیزهوش و عادی شهر اردبیل بود که در سال تحصیلی 93-1392 مشغول به تحصیل بودند. بدین منظور 60 نفر دانش آموز تیزهوش که در مدارس تیزهوشان مشغول به تحصیل بودند به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید و 60 نفر دانش آموز عادی با آن ها همتاسازی شدند و پرسشنامه های راهبردهای خودتنظیمی، احساس شادکامی، اعتماد اجتماعی و مقیاس سنجش روابط همگنان برای تعیین منزلت اجتماعی بر روی آنها اجرا شد. داده های پژوهش با روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج داده ها حاکی از آن بود که دانش آموزان تیزهوش در مقایسه با دانش آموزان عادی راهبردهای خودتنظیمی و انواع آن ( شناختی، فراشناختی و مدیریت منابع) را بیشتر به کار می برند و از منزلت اجتماعی بالایی برخوردارند. همچنین مقایسه ی دانش آموزان تیزهوش و عادی در مولفه های احساس شادکامی (کارآمدی، عزت نفس، سلامت،رضایتمندی و خلق مثبت) بیانگر تفاوت دو گروه در مولفه های کارآمدی، عزت نفس و خلق مثبت بود و در دانش آموزان تیزهوش در مقایسه با دانش آموزان عادی بیشتر بود. مقایسه ی دانش آموزان تیزهوش و عادی در مولفه های اعتماد اجتماعی (اعتماد بین شخصی، اعتماد تعمیم یافته، اعتماد نهادی و اعتماد به محیط) بیانگر تفاوت دو گروه در مولفه ی اعتماد نهادی بود و دانش آموزان تیزهوش از اعتماد نهادی بیشتری برخوردار بودند. بنابراین تیزهوشی می تواند در جریان یادگیری میزان استفاده دانش آموزان را از راهبردهای خودتنظیمی را افزایش دهد و منزلت اجتماعی و احساس شادکامی فرد را در آینده پیش بینی کند و باعث اعتماد افراد نسبت به نهادهای مختلف شود.