در دنیای امروز تمام رویکردها نگاهی جامع یافته است. در کلیه مقوله ها و روابط، نگاه های منحصر و نگرش های تک بعدی دیگر معنا و مفهوم ندارند. اهداف توسعه، دیگر رشد صرف اقتصادی نیست، بلکه توسعه ای مطلوب مد نظر جامعه است که پایدار باشد. توجه به ایمنی، بهداشت و محیط زیست در یک نگاه جامع چنین هدفی را دنبال می کند. رخداد حوادث ناشی از کار، سالیانه خسارات بسیار زیادی را بر هر کشوری تحیمل می کند. در کشورهای در حال توسعه، هزینه های ناشی از حوادث ناشی از کار، در حدود 5 تا 10 درصد سود هر کارخانه می باشد و هزینه ای که جامعه به طور مستقیم و غیر مستقیم در قبال حوادث می پردازند در حدود 2 تا 3 درصد از تولید ناخالص ملی است. این میزان چیزی در حدود رشد اقتصادی یک ساله در کشورهای در حال توسعه است. در بحث مهندسی ایمنی، باید یک نگاه جامع به فرآیند انسان و محیط زیست داشت. در دهه های قبل، ایمنی حالتی غیر فعال و واکنشی داشت و علاج واقعه پس از وقوع بود. پس از گذشت سالیان متمادی و پیشرفت علم ایمنی، رویکردها و عملکردها به صورت پیشگیرانه شده و با معیارهایی همچون ارزیابی و مدیریت ریسک، نقاط خطر شناسایی شده و پس از برآورد احتمال رخداد خطرات و تعیین سطح ریسک قابل قبول، ریسک ها جهت کنترل، اولویت بندی شده و تصمیمات لازم جهت کنترل ریسک اتخاذ می گردد. یک رویکرد بنیادی و نوین، طراحی فرآیندها به صورت ذاتاً ایمن تر می باشد. چنانچه تدابیر ایمنی از ابتدای فرآیند یعنی از فاز طراحی لحاظ شود و به عنوان مثال به نحو صحیح و اصولی از پیچیدگی های فرایندی کاسته شود، می توان به فرایندی ایمن تر دست یافت و نیازی به تدابیر کنترلی همچون نصب شیر و والوهای قطع اضطراری، سیستم های اعلام نشت آلودگی و... نمی باشد. به طور کلی می توان گفت که اگر تصمیم ها و اقدام ایمنی، بهداشتی و محیط زیستی در مراحل اولیه طراحی فرآیند مد نظر قرار گیرند،