همکاری بین پرستاران به عنوان یک ویژگی و تعهد حرفه¬ای پرستاری، جزء مهمی در ارائه مراقبت¬های بهداشتی شناخته شده است و راه حل مناسبی برای بسیاری از مشکلات موجود در نظام سلامت و ارائه مراقبت با کیفیت مطلوب و حفظ سرمایه است. همکاری نیازمند یک فرآیند تعاملی است. با توجه به اثرات سازنده همکاری بین پرستاران و ناشناخته بودن فرآیندآن، مطالعه حاضر با هدف کاوش فرآیند همکاری بین پرستاران انجام شده است. پژوهش کیفی حاضر با رویکرد گراندد تئوری در سال 93-92 انجام گردید. مشارکت¬کنندگان اصلی، پرستاران شاغل در بیمارستان¬های شهرهای تبریز، تهران و ایلام بودند. شیوه انتخاب مشارکت¬کنندگان با استفاده از نمونه¬گیری هدفمند آغاز و تا رسیدن به اشباع داده¬ها به صورت نظری ادامه یافت. ایزار اصلی در جمع-آوری داده¬ها، مصاحبه¬های باز بدون ساختار بود. در مجموع 27 مورد مصاحبه با 25 نفر مشارکت¬کننده انجام شد و داده¬ها بر اساس روش کوربین و اشتراس (2008) تجزیه و تحلیل گردید. چهار طبقه اصلی منابع سازمانی، فرآیندهای سازمانی، فرهنگ سازمانی و آورده¬های فردی، عوامل زمینه-ای تأثیرگذار بر چگونگی همکاری بین پرستاران را تشکیل می¬¬دادند. تبعیض بین همتایان، دغدغه اساسی روانی اجتماعی مشارکت¬کنندگان بود. ارائه تصویر مثبت از خود، اعتراض و انتظار، سه گام ترتیبی فرآیند اتخاذ شده توسط مشارکت¬کنندگان برای غلبه بر تبعیض بود که با پیامدهای عدالت¬یابی و انفعال¬جویی همراه بود. "رویارویی با تبعیض درون حرفه¬ای پرستاران: برقراری نسبی عدالت تعاملی، توزیعی و رویه¬ای"، طبقه مرکزی مطالعه بود که این طبقات را به یکدیگر وصل می¬کرد. دستیابی به یک نظریه واقعی مبتنی بر داده¬ها و بر اساس تجارب مشارکت¬کنندگان نمایانگر فرآیند همکاری بین پرستاران بود. شناسایی این فرآیند، عوامل تأثیرگذار و پیامدهای حاصل از آن در شناسایی مشکلات موجود و ارائه راهکارهایی در جهت حل آن¬ها کمک¬کننده خواهد بود.