پژوهش حاضر به بررسی تأثیر کیفیت گزارشگری مالی بر اثر محدودکننده سود تقسیمی بر سرمایه گذاری شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد. در این راستا، سه فرضیه پژوهشی تدوین و بررسی شد. فرضیه نخست پژوهش بیان می کند که گزارشگری مالی با کیفیت، اثر محدود کننده سود تقسیمی بر انجام سرمایه گذاری‏ها را کاهش می‏دهد و این تأثیر برای سرمایه گذاری در دارایی‏های نامشهود، نسبت به سرمایه گذاری در مخارج سرمایه‏ای و مخارج تحصیل و تملک، قوی تر است (فرضیه دوم). همچنین در پژوهش جاری، این موضوع بررسی میشود که آیا اثر پیش بینی شده در فرضیه نخست، در شرکت‏هایی که از اختیار رشد بیشتری برخوردارند، قوی تر است یا خیر؟ (فرضیه سوم). برای انجام این پژوهش، از داده های 144 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی سال های 1380 تا 1390 و مدل های رگرسیونی چند متغیره مبتنی بر داده های ترکیبی استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که بین کیفیت گزارشگری مالی و اثر محدودکننده سود تقسیمی بر سرمایه گذاری یک رابطه معنادار وجود ندارد و تأثیر کیفیت گزارشگری مالی بر اثر محدودکننده سود تقسیمی بر سرمایه گذاری در دارایی‏های نامشهود، نسبت به سرمایه گذاری در مخارج سرمایه‏ای و مخارج تحصیل و تملک، قوی تر است. علاوه بر این، یافته های پژوهش نشان می دهد که تأثیر کیفیت گزارشگری مالی بر اثر محدود کننده سود تقسیمی بر سرمایه گذاری، در شرکت‏هایی که از اختیار رشد بیشتری برخوردارند، قوی تر نیست. کلید واژه: کیفیت گزارشگری مالی، سود تقسیمی، سرمایه گذاری و اختیار رشد