از هنگامی که انسان زندگی اجتماعی را برگزید لزوم برقراری ارتباط با همنوعان خود را به عنوان یک ضرورت درک کرد. فلسفه گفت¬وگو بر این اصل استوار است که طرفین قائل به این امر باشند که ممکن است بخشی از حقیقت نزد دیگران باشد. آنها می¬بایست وجود یکدیگر را به رسمیت شناخته و برای طرف مقابل، اصالت قائل باشند. علاوه بر آن، موضوعی که گفت¬وگو پیرامون آن انجام می¬گیرد نیز باید مورد پذیرش قرار گیرد؛ در غیر این صورت گفت¬وگویی صورت نمی¬پذیرد و هرکس صرفنظر از آراء دیگران، سخنی را بیان می¬دارد و موضع خود را اتخاذ می¬کند. حقیقت به عنوان امری قطعی و مطلق، در تصرف هیچکس نیست. جستن حقیقت، یعنی اینکه انسان همیشه برای گفت¬وگو آماده باشد و همین آمادگی را از دیگران نیز انتظار داشته باشد. به نظر پژوهشگر این رساله، شاهنامه فردوسی کتابی است که هنوز در عرصه¬ی فرهنگ، اجتماع و به خصوص سیاست به صورت مناسبی به آن پرداخته نشده است. در حقیقت شاهنامه یک کتاب سیاسی است البته نه به معنی مرسوم در دنیای امروز، بلکه سیاستی که انسان ، انسانیت، آزادی و آزادگی انسان در اولویت است. گفت¬وگو یکی از آن مفاهیمی است که در این کتاب با ژرفنگری بسیار و به زیبایی هر چه تمامتر به آن پرداخته شده است. گفت-وگو در شاهنامه، ابزار سیاست است برای رسیدن به آزادی و آزادگی، برای پاسداشت انسان و انسانیت و دستیابی به حقایق.