قرآن کریم به عنوان آخرین کتاب الهی،قوانین آن جهانی است ؛از این رو،همگان باید از محتوای این جاودانه کتاب آسمانی اسلام آگاه گردندو ساده ترین راه دستیابی به چنین هدفی ترجمه دقیق آن است.بحث اصلی جواز ترجمه قرآن در قرن چهارم هجری با ترجمه تفسیر طبری آغاز شد و به نهضتی تبدیل گردید که تا دو قرن بعد، در شکوفایی به سر می برد .نهضت دوم ترجمه قرآن درایران بعد از انقلاب اسلامی شکل گرفت. بدیهی است که استفاده از دیدگاههای نقّادان وآشنایان به علوم زبانی و ادبی، باعث تهذیب و رفع معایب ترجمه ها می شود. ترجمه های فارسی کنونی هنوز نتوانسته اند رسالت خود را در انتقال پیام الهی به درستی انجام دهند؛رعایت نکردن قواعد عربی وساختار کلمات ، به کارگیری از معادل های نامناسب ،اهتمام نداشتن به ریزه کاریهای ادبی وبلاغی، از جمله مهم ترین اشکالات واختلافات این ترجمه هاست. این پژوهش به نقد و بررسی تطبیقی ترجمه سه تن از مترجمان معتبر و مشهورـ محمد مهدی فولادوند، بهاءالدّین خرمشاهی و طاهره صفارزاده- پرداخته وبه دلیل گستردگی کار به چهار سوره ابراهیم ، حجر،نحل واسرا بسنده کرده است که در سه فصل مورد بررسی قرار گرفته است .