تنش خشکی یکی از مهم¬ترین تنش¬های محیطی موثر بر درختان میوه است و به¬طور قابل توجهی باعث کاهش محصول می¬شود. به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف تنش خشکی و تعیین حد تحمل پا¬جوش¬های خرمای رقم مضافتی به این تنش و همچنین بررسی اثر محلول¬پاشی پوترسین، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در گلخانه با شرایط کنترل شده اجرا گردید. تنش خشکی شامل تیمار شاهد (75 درصد ظرفیت زراعی)، تنش متوسط (45 درصد ظرفیت زراعی) و تنش شدید (15 درصد ظرفیت زراعی) و محلول-پاشی پوترسین با غلظت¬های صفر، یک و دو میلی¬مولار اعمال شدند. نتایج نشان داد که پارامترهای رشدی پا¬جوش¬های خرما، تحت تنش خشکی کاهش یافتند. کاربرد پوترسین در شرایط شاهد (بدون تنش خشکی) باعث بهبود پارامترهای رشدی پا¬جوش¬های خرما گردید. مشخص شد که پوترسین در غلظت دو میلی مولار باعث کاهش اثرات تنش خشکی می¬گردد. محتوای نسبی آب برگ¬ها، میزان پرولین، فعالیت آنزیم¬های آسکوربات پراکسیداز، کاتالاز و گایاکول پراکسیداز با اعمال تیمار پوترسین دو میلی¬مولار افزایش، اما فعالیت پراکسید هیدروژن(h2o2) کاهش یافت. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که تنش خشکی بر کلیه پارامترهای رویشی پا جوش¬ها تأثیر منفی گذاشته و پوترسین تا حدی می¬تواند سبب بهبود شاخص¬های رشد پا¬جوش¬های خرما گردد. همچنین مشخص شد که پا¬جوش¬های خرمارقم مضافتی تنش خشکی در حد 45 درصد ظرفیت زراعی را می¬توانند تحمل کنند.