مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی تعامل هدایت شده دانش آموزان اوتیسم با عملکرد بالا با همسالان و معلم در مدارس عادی بر کاهش نقائص ارتباطی، اجتماعی و رفتار های کلیشه ای این دانش اموزان بود. روش: طرح این پژوهش بررسی مورد منفرد با نشانه a-b همراه با 3 ماه پیگیری بود. سه شرکت کننده ی این پژوهش یک کودک و 2 نوجوان اوتیسم و آسپرگر بودند که در سال 1391 از میان 6 دانش آموز مرکز اوتیسم اصفهان که به همراه مربی به مدارس می رفتند، به صورت در دسترس انتخاب شدند. از ویرایش دوم پرسشنامه ی گارز که توسط والد و مربی نمره گزاری شد، به منظور سنجش اثر مداخله، و از مقیاس رشد اجتماعی وایلند، فرم کوتاه پرسشنامه ی تشخیصی اختلالات طیف اوتیسم (asd-dc)، و پرسشنامه ی اختلالات همایند با اوتیسم (asd-cc) به منظور ارائه ی مشخصات بیشتر از شرکت کنندگان استفاده شد. مداخله 2 روز در هفته و طی 14 هفته، در یک مدرسه ی ابتدایی، یک دبیرستان، و یک هنرستان، توسط 3 نفر از کارشناسان مرکز اوتیسم اصفهان انجام شد. (هر دو هفته یک جلسه ی 10 دقیقه ای برای هدایت معلمان ، یک جلسه ی 60 دقیقه ای و 3 جلسه ی 15 دقیقه ای برای آموزش تمامی همکلاسی ها)، ازمیان همکلاسی ها، 4 همکلاسی داوطلب (هر دو ماه دو داوطلب) هر هفته 20 دقیقه در دو زنگ تفریح، به پرسش و پاسخ با دانش آموز اوتیسم پرداختند. هدایت همکلاسی های منتخب و دانش آموز اوتیسم قبل و هنگام این تعامل صورت گرفت.