یکی از روش های رایج مورد استفاده در بیشتر پروتکل های مسیریابی در شبکه های موردی استفاده از روش سیل آسا(flooding) به منظور دستیابی تمام گره های شبکه به بسته درخواست مسیر برای جمع آوری تمام اطلاعات از آن ها برای پیدا کردن یک مسیر بهینه می باشد. با توجه به چند گامه1 بودن اغلب ارتباطات بین گره ها و محدودیت در منابعی همچون توان و پهنای باند و بالا بودن میزان تاخیر در تحویل بسته در روش سیل آسای معمولی بهینه سازی این روش بسیار الزامی به نظر می رسد.یکی از روش های پرکاربرد برای بالا بردن کیفیت پارامترهای شبکه و کاهش مصرف منابع محدود شبکه استفاده از روش سیل آسای احتمالی2 می باشد. مهم ترین مزیت روش سیل آسای احتمالی حذف لایه دسترسی به رسانه انتقال3 و ارسال مستقیم بسته از لایه شبکه به لایه فیزیکی است که این امر باعث کاهش تاخیر در فرآیند کشف مسیر و کاهش توان و پهنای باند مصرفی با توجه به حذف بسته های کنترلی که در لایه mac به کار می رفت می شود. مهم ترین هدف این روش پیدا کردن نقطه بهینه ارسال در عین کاهش تعداد دوباره پخش همگانی با حفظ کیفیت پارامترهای شبکه می باشد.ما ابتدا در این پایان نامه به بررسی تحلیلی روش سیل آسای احتمالی معمولی می پردازیم و با تحلیل به این نتیجه می رسیم که روش فوق دارای قابلیت دسترسی پایین به خصوص در تراکم زیاد شبکه می باشد , به خاطر همین موضوع با بیان و تحلیل روش های احتمالی بهینه تری که دارای یک تاخیر جزئی نسبت به روش معمولی هستند , قابلیت دسترسی برای گره ای که در گام دوم قرار دارد را تا حدود زیادی افزایش دادیم .بررسی روش های سیل آسای احتمالی و بدست آوردن نقطه بهینه ارسال و تحلیل آن ها در روش های فوق برای کم کردن میزان تاخیر و داشتن احتمال دریافت بالا توسط نود مقصد و هم چنین مقایسه روش های فوق از اهداف این پایان نامه است که به صورت تحلیلی به آن پرداخته شده است.در این مقایسه روش قطعی دارای احتمال دریافت بالاتر در منطقه کم تراکم و روش احتمالی دارای احتمال دریافت بالاتر در یک منطقه پرتراکم می باشد. در نهایت نیز با به کار بردن یک پروتکل در لایه mac به مقایسه این حالت با روش های پیشنهاد شده پرداختیم.