هدف پژوهش حاضر، اثربخشی خانواده درمانی شناختی رفتاری و خانواده درمانی کارکردی در نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک بود. این پژوهش، مطالعه ای نیمه تجربی ، با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است . از میان کودکان مبتلا به اختلال سلوک شهر شیراز، 21 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. با این توضیح که گروه آزمایش و کنترل از لحاظ ویژگیهای جمعیت شناختی ( سن و جنس ) همتا شدند . برای گروه¬های آزمایش به ترتیب 10 جلسه خانواده درمانی شناختی رفتاری برای گروه اول و10 جلسه خانواده درمانی کارکردی برای گروه دوم اجرا شد. از سیاهه رفتاری کودک ( cbcl ) و فرم گزارش معلم ( trf ) ، برای جمع آوری داده ها استفاده شد . جهت آزمون فرضیه های پژوهشی، از روش تحلیل کوواریانس استفاده گردید. نتایج نشان داده که خانواده درمانی شناختی رفتاری تأثیر معنی داری در کاهش نشانه¬های اختلال سلوک نشان داد. ولی خانواده درمانی کارکردی تأثیر معنی داری در کاهش نشانه¬های اختلال سلوک نشان نداد.