خاطرات ذهنی گذشته که اصالت شهر در گرو آن بود، در پرتو جدید رسانه در پس غباری قرار گرفته و هنرهای اصیل که ایجاد کننده ارتباطات اجتماعی رو در رو می شد رخت بر جامعه کشیده است. این جاست که می توان شهر قدیم را شهر خاطره ها و شهر جدید را شهر خالی از خاطره ها دانست. نمایش ایرانی ، باگذر از اعماق شهرها ، راز شگرف هستی مکان ها ، شخصیت ها و ویژگی های اجتماعی و فرهنگی آنها را به ما شناسانده است. هنری کاملا درونی که در واقع رجوعی عمیق و ژرف و کاوش درونگر به امیال و احساسات انسان دارد و عبوری هنرمندانه از هزار توی افکار و اندیشه و امیال آدمی و مفهوم سازی هایی که در مجموع می تواند سازنده بسیاری از بناهای تخریب شده و آوارهای فکری انسان ها باشد. با توجه به ضرورت حفظ ارزشهای این هنر در جامعه ی معاصر ایرانی و کمبود ارزش های موجود در مکان های اجرای آن، در آموزش این نوشتار ضمن بررسی و بیان ضرورت حفظ هویت این هنر و بیان پیوندهای ساختاری آن با ارزشهای فضایی در معماری ایران ، استنتاج الگوواره های فضایی را در زمینه ی این دو مقوله ضروری شمرده تا به ایجاد مکانی بر آمده تا بتواند ارتباطات اجتماعی رو در رو را با هم دوشی هنر نمایش ، دگر بار در فضای شهری زنده نماید و خاطرات گذشته مردم را در دل آنها جانی دوباره دهد و باعث ارتقای هویت شهروندی گردد.