صنایع دستی یکی از معرف های فرهنگی و هنری هر کشور قلمداد می شود که میزان غنای فرهنگ هر کشور را به جهانیان به اثبات می رساند. در این میان، میناکاری این هنر با اصالت ایرانی امروز تنها با ظاهری از شیئی زینتی و بدون کاربرد با همان ظاهر تکراری و بدون نوآوری، به انزوای ویترین های منازل و فروشگاهها رانده شده است. اما این هنر، امروز نیازمند توجهی درخور و شایسته برای نوسازی و ورود به بازار خرید و فروش داخلی و جهانی می باشد. با توجه و نگاهی شایسته به این هنر و صنعت در حال فراموشی و ایجاد نوآوری در تولید این مصنوعات و وارد کردن آن به چرخه استفاده محصولات کاربردی زندگی مانند ظروف غذاخوری، شاید بتوانیم گامی موثر در ارتقای این هنر در سطح بازارهای ایرانی و جهانی برداشته باشیم.