به طور کلی محور اصلی این پژوهش، بررسی جایگاه نگارگری به مثابه هنری جداافتاده از زیبایی شناسی زندگی روزمره، براساس آراء جان دیویی است هدف اصلی این پژوهش، این است که با تکیه بر اندیشه های جان دیویی نشان دهد که هنرهای سنتی دارای ارزش های فرهنگی، بالاخص نگارگری، می‎توانند پیوند دقیقی با زندگی روزمره برقرار کنند. تبیین آراء جان دیویی، بررسی نگارگری در طول تاریخ با تأکید بر رابطه نقاشی و ادبیات در سنت غرب و ایرانی، نقش واقع گرایی در نگارگری گذشته و نهایتاً بررسی امکان نزدیک شدن نگارگری به تجارب زیسته در دنیای امروزی، از جمله مباحثی است که در این پژوهش مورد مطالعه قرار می گیرد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که رسانه نگارگری در طول تاریخ خود عمدتاً به عنوان هنری فاخر در دربارهای سلطنتی و با موضوعات سیاسی و یا وابسته به ادبیات کلاسیک ایفای نقش کرده است .علاوه بر این به علت وابستگی نقاشی به ادبیات در سنت ایرانی، با کمرنگ شدن ادبیات و فلسفه، نگارگری نیز غنای خود را از دست داده است. از آن جایی که دیویی معتقد است هنر به جای قرار گیری در برج عاج دور از دسترس مردم، باید در تجارب عادی و روزمره قرار گیرد، می توان با تکیه بر اندیشه های او نشان داد که هنر به معنای عام و نگارگری به معنای خاص، علی رغم این فاخربودن در طول تاریخ، می-تواند نسبت خود را با توده های مردم برقرار کند; کما این که در حوزه ی تفکرات اسلامی نیز هنر با رخنه کردن در لایه های زندگی مردم عادی، کیفیت زیبایی شناسانه به آن ها می بخشد. برای نیل به این هدف، به نظر می رسد استفاده از پتانسیل بالقوه از رسانه هایی که در دنیای امروزی ، بیشتر با مردم سروکار دارند ، برای پیشبرد اهداف فرهنگی و زنده نگه¬داشتن عناصر ارزشمند هنری، بسیار مفید و موثر خواهد بود.