شاهنشاهی ایران از از حاکمیت فرمانروایان پارس در جنوب ایران در آمده است . این خاندان شاهی توانستند به بیش از دو قرن از نیمه سده شش تا اواخر سده سوم قبل میلاد خاور باستان را از لحاظ سیاسی به وحدت و یک پارچه گی برسانند پادشاه بزرگ یا شاهنشاه پارس پادشاهی خود را مر حوم اقوام پر شماری می دانست که قدرت شهریاری او را به رسمیت می شنا ختند و آنرا وابسطه به منابعی هر چند دور دست می دیدند که به اختیار او در آورده بودند . بهایی وحدت این قلمرو به اواملی سیاست ارتباط و تدبیر ملک و اعتناع به خواسته های قلمرو های کوچک و در مواقع ضروری به توان سپاه بستگی داشت قلرو زماداری پارسیان از سواحل آصیای صغیر تا بیابان های آسیای میانه را در بر می گرفت و این گستره در کلیتی فرهنگی و سیاسی تشکیل می داد در این پژوهش با عنوان تشکیلات ادرای هخامنشی با تکیه بر ملل تابعه هدف نگارنده بررسی و شناسایی این اقوم و ملل و تاکید بر نظام اداری این ملل و تاثیر آن بر حکومت هخامنشی بوده است. از نتایج این پزوهش می توان بیان نمود که کهدر تماس میان ایران با جهان باستان ایدولوژیک و ساختار نظام ادرای هخامنشی به وحدت منسجم دست یافت .و همین تماسس سبب شد.تا با اصلاحات شاهان هخامنشی ایران آن زمان به پیشرفت و شکوفایی برسد.