در این تحقیق یک مونومر دی آمین جدید با ساختاری آروماتیک حاوی گروه های عاملی اتر، فنیلن و حلقه ی پیریدین سنتز شد. هدف از سنتز مونومر دی آمین القای ویژگی های مطلوب به پلیمرهای نهایی از جمله بهبود حلالیت و فرایندپذیری و در عین حال حفظ پایداری حرارتی و استحکام مکانیکی آن هاست. سنتز دی آمین در سه مرحله انجام شد که به این شرح است: در مرحله ی اول از واکنش حمله ی جانشینی هسته دوستی هیدروکینون با 1-فلوئورو-4-نیتروبنزن ترکیب 4-(4-نیترو فنوکسی)فنول (npp) تهیه شد و در مرحله ی بعد از واکنش احیای کاتالیزوری ترکیب npp توسط هیدرازین هیدرات و پالادیم/کربن فعال (pd/c) ترکیب 4-(4-آمینو فنوکسی) فنولapp)) تهیه شد. در مرحله ی آخر، از واکنش حمله ی جانشینی هسته دوستی ترکیب app با 2و6-دی کلرو پیریدین مونومر دی آمین نهایی (da) با عنوان 2و6-بیس]4-(4-آمینو فنوکسی) فنوکسی[ پیریدین سنتز شد. سپس از واکنش پلیمریزاسیون تراکمی مونومر دی آمین با سه مونومر دی انیدرید تجاری که عبارتند از هگزافلوئوروایزوپروپیلیدن دی فتالیک انیدرید (6fda)، بنزوفنون تتراکربوکسیلیک اسید دی انیدرید (btda)، بنزن تتراکربوکسیلیک اسید دی انیدرید (pmda)، پیش پلیمرهای پلی(آمیک-اسید) و در نهایت از واکنش ایمیدی شدن حرارتی آن ها سه نوع پلی(اتر-ایمید) با ساختار شیمیایی جدید تهیه شد. سنتز ترکیب های حد واسط و دی آمین نهایی با آزمون های طیف سنجی ftir و 1hnmr تائید شد و در ادامه خواص حرارتی، مکانیکی، مورفولوژیکی و فیزیکی پلی ایمیدهای حاصل بررسی و با یکدیگر مقایسه شد. بر اساس نتایج حاصل از آزمون های مختلف پلی(اتر-ایمید) بر پایه ی 6fda به عنوان بهترین نمونه انتخاب شد و نانوکامپوزیت های سپیولایت/ پلی ایمید با مقادیر 1، 3 و 5 درصد وزنی سپیولایت تهیه گردید. با بررسی نتایج حاصل از آزمون های حرارتی و مکانیکی بهبود پایداری حرارتی خواص مکانیکی در نمونه های نانوکامپوزیتی با افزودن نانوذرات سپیولایت تا 3% وزنی مشاهده شد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نیز انتخاب 3% وزنی سپیولایت را به عنوان مقدار بهینه نانوذره در ماتریس پلی ایمیدی تائید کرد.