چکیده فنّ انشاء نویسی؛ یا به عبارتی دیگر، منشآت نویسی، از قدیم الایّام در زبان فارسی رایج بوده است و از قرن ششم در ردیف نثر فنّی و مصنوع قرار گرفت. آثار فراوانی در هزار سال نثر فارسی، توسط نویسندگان این فن نوشته شده است. از آن جا که قرن شش تا ده دوره ی اوج این نوع از نوشتن است، بررسی تحوّلات سبکی و شناخت آیین ترسّل، در فاصله ی زمانی مذکور، در ادب فارسی بسیار کارگشا خواهد بود. هدف ما در این پایان نامه، « بررسی ویژگی ها و تحوّلات سبکی منشآت، از قرن شش تا ده» است؛ که با تکیه بر منشآت خاقانی،التّوسل الی الترسّل بغدادی، مکاتیب مولانا، سوانح الأفکار رشیدی، منشآت جامی و منشآت میبدی انجام می شود. با توجّه به روش سبک شناسی نثر، با بررسی سطح زبانی، ادبی و فکری هر کدام از نویسندگان، می توان شناختی نسبی از سبک فردی آنها به دست آورد و پس از جمع بندی و تحلیل یافته ها درکی نسبتاً جامع از سبک هر دوره، و همچنین تحوّلات سبکی منشآت در این مقطع زمانی حاصل می شود. آنچه که در نتیجه ی مطالعات ما به دست آمد، این بود که در طول این دور? زمانی هرچند گاهی نثر مرسل هم در منشآت دیده می شود و نوساناتی در کاربرد یا عدم کاربرد بعضی از صنایع به چشم می خورد، ولی منشآت در طول این دوره همچنان در دسته ی نثر فنّی به حساب می آید. روش تحقیق در این پایان نامه کتابخانه ای و اینترنتی بوده، و از منابع مختلفی جهت تدوین مطالب پایان نامه استفاده شده است، و بر روی هم از یک مقدمه، سه فصل و نتیجه گیری مطالب تشکیل شده است. واژه های کلیدی: آیین ترسّل، التوسّل الی الترسل، سبک شناسی نثر، سوانح الافکار، قرن شش تا ده، مکاتیب مولانا، منشآت، منشآت خاقانی، منشآت جامی، منشآت میبدی، نثر فنّی و مصنوع