هدف پژوهش حاضر، مقایسه وجوه اشتراک و افتراق کلاس های چندپایه ایران و هند است. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و با استفاده از الگوی بردی است که شامل چهار مرحله توصیف، تفسیر، همجواری و مقایسه است. روش گردآوری اطّلاعات اسنادی است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در دو دهه گذشته هم در ایران و هم در هند، در دوره تربیت معلّم روش تدریس چندپایه ارائه می شد ولی درحال حاضر در ایران روش تدریس چندپایه ارائه نمی شود. در ایران موسسات دولتی (صرفاً اداره آموزش و پرورش) به برگزاری دوره های ضمن خدمت (چندپایه) اقدام می کنند در حالی که در هند علاوه بر اداره آموزش و پرورش، موسسات غیر دولتی (از جمله موسسه ریور) به برگزاری دوره های ضمن خدمت (چندپایه) اقدام می کنند. موسسه ریور در هند به دلیل تبادل اطلاعات و همکاری های علمی با چندین دانشگاه برتر جهان، دوره های آموزشی بسیار با کیفیّتی در خصوص تدریس چندپایه ارائه می کند طوری که همه ساله کارشناسان و معلّمان چند پایه بسیاری از حدود سی کشور دنیا در این موسسه آموزش می بینند. مسئولان آموزش و پرورش هند علاوه براستفاده از نظرات و ایده های کارشناسان و اساتید داخلی، از سازمان های بین المللی نظیر یونیسف برای کیفیّت بخشی به کلاس های چندپایه استفاده می کنند. در نظام آموزش و پروش ایران در خصوص کلاس های چندپایه چنین همکاری مشاهده نمی شود.