امروزه اهمیت و تأثیر سیاست خارجی در حیات سیاسی کشورها بیش از هر زمان دیگری بیشتر شده است. با توجه به پیچیدگی عرصه سیاسی، سیاست خارجی جدا و منفک از سیاست داخلی نیست و سیاست داخلی و گفتمان های حاکم در کشورها بر سیاست خارجی کشورها تأثیر بارزی بر جای می گذارد. هر یک از این گفتمان ها بر اساس نظام صدقی حاکم بر جامعه برکانون ها، دقایق و عناصر خاصی ابتناء یافته و مفاهیم محوری و مرکزی سیاست خارجی را در چارچوب نظام معنایی خود باز تعریف می کنند. سیاست خارجی ایران و ترکیه که محور این پژوهش را تشکیل می دهد نیز از این امر مستثنی نیست و گفتمان های غالب در هر دو کشور رفتار های سیاست خارجی را در چارچوب نظام معنایی خود تعریف می کنند. بدین ترتیب هدف از این پژوهش تحلیل گفتمان های جاری در ایران و ترکیه و ارزیابی جهت گیری های این کشورها نسبت به مسائل متفاوت در خاورمیانه است. فرضیه ای که برای این مسئله در نظر گرفته شده این است که ظهور گفتمان های متعارض باعث ناهمخوانی هایی در سیاست خارجی این دو کشور شده است.روشی که برای این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته رهیافت گفتمانی لاکلا و موفه است تا بتوان گفتمان های دو کشور ایران و ترکیه را تحلیل کرد.