نقش مهم حمل و نقل جاده ای در گردش کالا و توزیع ثروت در عرصه بین الملل، تصویب مقررات یکنواخت بین المللی را ضروری گردانیده بود. در این راستا، تدوین کنوانسیون قرارداد حمل و نقل بین المللی کالا از طریق جاده معروف به «cmr» در سال (1956)، و الحاق ایران به آن در سال (1376) موجب گردید تا صاحبان کالا از حاکمیت قوانین ملی ناشی از قواعد حل تعارض اجتناب نمایند.و با برخورداری از مزایای مربوط به مقررات یکسان کنوانسیون احساس امنیت کنند. با توجه به اینکه مسئولیت متصدی حمل و نقل جاده ای یکی از مهمترین مباحث حقوق حمل و نقل جاده ای است، به همین دلیل، یکی از دو موضوع عمده کنوانسیون «cmr» نیز مربوط به مسئولیت متصدیان حمل و نقل است. با توجه به ماده (17) کنوانسیون، به نظر می رسد که مبنای مسئولیت متصدی حمل و نقل، مبتنی بر نظریه «اماره مسئولیت یا فرض مسئولیت» است. وجود دو دسته از شرایط، برای تعیین مسئولیت متصدی حمل و نقل لازم و ضروری است. دسته اول در بند اول ماده (1) کنوانسیون مقرر شده که مربوط به شرایط اعمال کنوانسیون بوده و دسته دوم در بند اول ماده (17) کنوانسیون مقرر شده که مربوط به موارد ایجاد مسئولیت است