نگاهی گذرا به تاریخ جهان از گذشته تا به حال موید این مسأله است که انسان ها از دیر باز تاکنون به ضرورت وجود ارتباطات سیاسی و اقتصادی و تبادل فرهنگی با سایر جوامع معتقد بوده و ضمن تلاش برای شناختی مبتنی بر واقعیات از سایر انسان ها، همواره می کوشید ه اند در جهت حفظ و ارتقای منافع خود در مناسبات با دیگران از هیچ تلاشی فرو گذار نکنند. از آن جا که در دنیای کنونی ، تعاملات و ارتباطات رسمی جوامع انسانی، بیش تر در قالب روابط دولت ها معنا پیدا می کنند و از سوی دیگر ملت ها در یک فرآیند دمکراتیک و مدنی، پیگیری نیازها و علایق خود را به دولت ها واگذار کرده اند، از این رو دولت ها هستند که بایستی بازتابنده خواسته ها، نیازها و تأمین کننده منافع ملت ها محسوب شوند. موضوع روابط جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا یکی از چالش آمیزترین مسائل سیاسی دو کشور در دهه اخیر بوده که تداوم، تطویل و افزایش روزافزون حوزه های تنش بر پیچیدگی آن افزوده است. در موضوع خاص روابط ایران و آمریکا بنیادهای فکری، شخصیت های اصلی روابط و اختلافات موجود به شمار می آید، که به سختی قابل تغییر بوده و عدم توجه به ثبات یا تغییرات موجود در این سطح منجر به آشفتگی استراتژی ها خواهد شد. در واقع استراتژی ها برگرفته از نگرش ها هستند؛ نگرش هایی که ایجاد تغییر در آن ها سهل تر از شخصیت ها و بنیادهای فلسفی صورت می گردد؛ اما این تغییرات به راحتی دگرگونی های متناوب در حوزه نظر نیست. عدم توجه به تحولات موجود در عرصه های استراتژیک، منجر به ناهمخوانی و ناهمگونی نظرها می شود. اگرچه تاریخ تعارض آمریکا و ایران در دوره جدید حیات نظام سیاسی در ایران، به آغازین روزهای خیزش انقلابی مردم ایران به رهبری امام خمینی(ره) باز می گردد؛ اما این واقعیت که تغییر شرایط محیطی و ابزارهای حقوقی و فن آورانه، آمریکا را به سوی طراحی و اجرای سیاست های تازه ای رهنمون کرده است؛ غیرقابل انکار می نماید.