راندمان متوسط جهانی تولید سنتی برق با سوخت فسیلی در نیروگاه های بزرگ (تولید متمرکز)، کمتر از 40 درصد است، بنابراین کمتر از دو سوم انرژی اولیه که برای تولید الکتریسیته استفاده می شود، در فرآیند تولید برق به صورت گرما اتلاف می گردد. علاوه برآن، تلفات انرژی در انتقال و توزیع برق تولیدی، حدود 9 درصد تولید خالص در نیروگاه های بزرگ است، پس تنها، حدود یک سوم انرژی اولیه به مصرف کننده نهایی می رسد. بخش قابل توجه ای از این انرژی حرارتی اتلافی، می تواند در تامین نیاز حرارتی در صنایع، ساختمان ها، شهرک ها و نظایر آن، مورد استفاده قرار گیرد. استراتژی و روش های تکنولوژیک متنوعی برای کاهش این انرژی اتلافی وجود دارد. استفاده از تولید همزمان برق و حرارت (chp)، یکی از بهترین روش ها برای دستیابی به این هدف است. از منظر صرفه جویی انرژی و کاهش هزینه ها، chp یک فن آوری کارآمد برای بخش های صنعتی، تجاری و مسکونی محسوب می گردد. سیستم chp به دلیل دارا بودن منافع اقتصادی و زیست محیطی سودمند است. این منافع از این واقعیت ناشی می شود که این سیستم ، انرژی را در محل نزدیک به مصرف تولید و حرارت اتلافی در فرآیند تولید برق را بازیافت می کند و تلفات شبکه انتقال و توزیع را کاهش می دهد. این تحقیق بررسی می کند که آیا تصمیم شرکت آب و فاضلاب مشهد به عنوان یک عامل اقتصادی خرد، جهت سرمایه گذاری در خرید و نصب یک مولد chp (با ظرفیت 500 کیلووات) برای تامین نیاز حرارتی و الکتریکی سایت ورزشی خود، از توجیه اقتصادی برخوردار است. نتایج نشان می دهند این طرح تنها در نرخ ارز (یورو) 16000 ریال جذابیت اقتصادی دارد یعنی، تا قبل از شوک ارزی کشور در سال 1391 این طرح به لحاظ اقتصادی توجیه پذیر بوده اما با افزایش نرخ ارز و به دلیل سهم بالای هزینه های ارزی اولیه سرمایه گذاری، با نرخ های جاری ارز، طرح بدون حمایت های دولتی توجیه ناپذیر است. برای ارزیابی اقتصادی چنین طرحی، از نرم افزار comfar iii استفاده شده است.