چکیده: هدف از پژوهش حاضر مقایسه عدم¬تحمل¬بلاتکلیفی و ناگویی خلقی در بیماران مبتلا به اضطراب اجتماعی، افسرده¬خویی و افراد عادی است. مطالعه حاضر، علی- مقایسه ای از نوع مورد شاهدی است که به صورت گذشته¬نگر انجام شد. جامعه این پژوهش کلیه افراد مبتلا به اختلالات افسرده¬خویی و اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرستان مشهد تابستان و پائیز سال 92 بودند. از بین این مراجعان 24 نفر مبتلا به افسرده¬خویی و 24نفر اضطراب اجتماعی و 23 نفر افراد بهنجار به عنوان گروه شاهد به صورت نمونه¬گیری در دسترس انتخاب شدند. برای انتخاب و جمع¬آوری داده ها از مصاحبه¬ی بالینی ساختاریافته و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی استفاده شد. برای تجزیه تحلیل داده¬ها از تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. پژوهش حاضر نشان داد که افراد گروه بالینی(اضطراب اجتماعی و افسرده¬خو) در مقایسه با افراد عادی با توجه به 51/7f= و سصح معناداری 001/0 از عدم¬تحمل¬بلاتکلیفی بالاتر و با توجه به 28/14f= و سطح معناداری 000/0 از ناگویی خلقی بالاتر برخوردار است. همچنین در زیرمقیاس¬های عدم¬تحمل¬بلاتکلیفی به¬جز بلاتکلیفی در مورد آینده و در زیر مقیاس¬های ناگویی خلقی بجز تفکر عینی نمرات گروه بالینی بالاتر بوده است. بین گروه افسرده¬خو و اضطراب اجتماعی در هیچ یک از متغیرها تفاوتی یافت نشد. نتایج فوق را می¬توان به عنوان یافته¬ای در این راستا که عدم¬تحمل¬بلاتکلیفی و ناگویی خلقی را سازه¬ای مشترک در بین اختلالات خلقی و اضطرابی از جمله اضطراب اجتماعی و افسردگی در نظر گرفت. این نتایج با رویکرد فراتشخیص هماهنگی دارد. بر اساس این رویکرد پیشنهاد می¬شود که اختلالات اضطراب اجتماعی و افسرده¬خویی بوسیله آسیب¬پذیری¬های اساسا مشترکی تداوم می¬یابند که باید در مدل¬های تشخیصی نمود یابد کلید واژه¬ها: عدم¬تحمل¬بلاتکلیفی ، ناگویی خلقی، اضطراب اجتماعی، افسرده¬خویی