نقد ، سنجش، داوری یا به عبارتی دیگر جدا کردن سره از نا سره، اینها همه تعابیری هستند که در اثر برخورد با یک پدیدار به صورتی ناخود آگاه به آن دچار می شویم. نقد، تاریخی دیرینه و سرگذشتی پرپیچ و خم دارد و نیای آن به دوران یونان باستان و ارسطوی فیلسوف می رسد. با مداقه و ریشه یابی لغوی این پدیده می توانیم دو ریشه لاتین و یونانی را برای آن ملحوظ بداریم که معادل نقد (criticism)و ناقد (critic)است و آنچه از نتیجه آن بر می آید قضاوت و داوری می باشد. بنابراین نقد فرایندی است که ما پس از تجزیه تحلیل یک پدیدار به قضاوت و داوری در مورد آن می پردازیم. آنچه این تحقیق در پی حصول آن است، چیستی نقد هنر و پدید آوردن اثری مدوّن در مورد هنر و نقد هنر معاصر ایران با نگاهی به آثار هنری شاخص ایران معاصر و روشهای نقد هنر است، دیگر آنکه جریان نقد هنری ایران تحت تأثیر چه عوامل و موجهای فکری فلسفی قرار دارد. و با شناخت چهار وجه اساسی یک پدیده هنری از جمله: هنرمند، اثر، مخاطب و منتقد در پی پاسخ به این سوال هستیم هنر نوگرای ایران تحت تأثیر چه عواملی شکل گرفته است؟ در این بین نقش منتقدین در جریان دریافت و درست شناساندن اثر به مخاطب چیست؟ از کدام روشهای نقد برای آثار معاصر ایران می توان استفاده کرد؟ و چه نظریه ها و زمینه های فکری و فلسفی در روند نقد هنری معاصر ایران موثر واقع شده است؟ مطالعات فوق به نتایج زیر رسیده است: الف- هنر نوگرای ایران تلفیقی است از سبک ها و مکتب های هنرغرب با عناصر و نقشمایه های ایرانی که برگرفته از باورهای مردمی و جریانات روشنفکری آن روزگار (سال های 1320) ایران می باشد. ب- هرچه نقدهای بیشتری از یک اثر هنری وجود داشته باشد موجبات بدست آمدن تجربه هایی غنی تر و گسترده تر را برای هنرمند و مخاطب به ارمغان می آورد، و این امر مستلزم گسترش مقوله ی نقد و ناقدانی کارآمد می باشد. ج- از تمام انواع نقد می توان برای تحلیل و بررسی آثار هنری ایران معاصر بهره گرفت.