نام پژوهشگر: نفیسه درخشان
نفیسه درخشان یوسف درویشی هویدا
اجاره از جمله عقود معوض و تملیکی است که به لحاظ اهمیت و نقشی که در روابط اجتماعی دارد، مورد توجه روز افزون قانون گذاران قرار گرفته است. به نحوی که مهم ترین مبحثی که بعد از بیع، موارد متعد و فراوانی را در بین عقود معین به خود اختصاص داده عقد اجاره است. با توجه به کمبود منابع مالی، دولت ( آموزش و پرورش)مجبور شده است. بخشی از فضاهای آموزشی مورد نیاز را از طریق اجاره این اماکن از اشخاص دیگر تأمین نماید. و با توجه به اینکه اجاره عقدی است لازم و دارای مدت معین و پس از پایان مدت اجاره، عقد پایان می پذیرد و هیچ از یک از موجر و مستأجر نمی تواند طرف دیگر را وادار به تمدید و ادامه اجاره نماید. طبق این قاعده در مورد اجاره اماکن آموزشی نیز با اتمام مدت اجاره، رابطه ی قرار داد خاتمه می یابد. لزوم تأمین فضاهای آموزشی مورد نیاز و مشکلات متعدد ناشی از تخلیه اماکن آموزشی و مصالح دیگر قانونگذار بر آن داشته است. تا در قوانین خاص، از قواعد کلی حاکم بر عقد اجاره عدول کرده و ممنوعیت تخلیه اماکن آموزشی را مقرر نمایید.