پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سبکهای فرزندپروری و کانون کنترل در پیشبینی نشانگان خودشیفتگی انجام گرفت. در این پژوهش 300 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز به روش نمونهگیری خوشهای انتخاب شدند. شرکتکنندگان پرسشنامه اقتدار والدین، پرسشنامه شخصیت خودشیفته، مقیاس خودشیفتگی بیشحساس و مقیاس کنترل درونی-بیرونی راتر را تکمیل کردند. دادههای جمعآوری شده با استفاده از روش تحلیل مسیر مورد بررسی قرارگرفت. نتایج تحلیل دادهها نشان داد که سبکهای فرزندپروری و کانون کنترل میتوانند تغییرات نشانگان خودشیفتگی را پیشبینی کنند. براساس این نتایج، بین فرزندپروری سهلگیرانه و خودشیفتگی بزرگمنش رابطه منفی و معنیداری وجود دارد؛ بین فرزندپروری مقتدر و خودشیفتگی آسیبپذیر رابطه منفی و معنیداری وجود دارد؛ بین فرزندپروری مستبد و خودشیفتگی آسیبپذیر رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد؛ بین فرزندپروری سهلگیر و خودشیفتگی آسیبپذیر رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد و بین کانون کنترل و خودشیفتگی آسیبپذیر رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد. همچنین براساس این نتایج رابطه معنی داری میان فرزندپروری مقتدر، فرزندپروری مستبد و کانون کنترل با خودشیفتگی بزرگمنش وجود ندارد. یافتههای این پژوهش را میتوان در قلمرو نظری و از لحاظ گسترش پژوهش در زمینه خودشیفتگی و عوامل مرتبط با آن، و نیز در پیشگیری و کنترل خودشیفتگی حائز اهمیت دانست.