هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت با روش ایماگوتراپی بر سازگاری و رضایت زناشویی انجام شده است. روش پژوهش: نیمه تجربی و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. از بین کلیه دانشجویان متأهل دانشگاه های شهر اصفهان، که سن کمتر از 30 سال داشته و کمتر از دو سال از ازدواجشان گذشته باشد (جامعه آماری)، چهارده زوج بصورت تصادفی و براساس نمونه در دسترس، نمونه گیری انجام و سعی شد تا حد امکان بصورت مشابه در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شوند. پرسشنامه های رضایت زناشویی enreach و سازگاری ازدواج (مقیاسهای ارزیابی در این پژوهش) ارائه و نتایج جمع آوری و محاسبه شد. گروه آزمایش در 8 جلسه درمان با روش ایماگوتراپی شرکت کردند. بعد از پایان دوره آزمونها مجدداً تکرار شد. جهت بررسی عملکرد آزمودنیها با گذشت زمان، بعد از یک دوره سه ماهه پیگیری، از اعضاء گروه آزمایش مجدداً آزمونها گرفته شدو نتایج با نرم افزار spss تحلیل شد. یافته ها: بعلت تعداد نمونه ابتدا آزمون نرمال بودن داده ها (جهت استفاده از ارزیابیهای پارامتریک) استفاده شد. در بررسی جمعیت شناختی افراد مقیاسهای فرعی آزمون رضایت زناشویی ارزیابی شدند که بین میانگین نمرات زنان و مردان در اقوام و دوستان (زنان) و روابط زناشویی و روابط جنسی (مردان)، تفاوت معنی دار بوده است. جهت تحلیل دادهها از آزمونهای t و تحلیل واریانس استفاده شد، نتایج نشان می دهد بکارگیری ایماگوتراپی میزان رضایت و سازگاری زناشویی را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. در گروه کنترل میزان سازگاری اندکی افزایش یافته بود که احتمالا استفاده آنها از آموزش متخصص دیگر و یا والدین وجود دارد. بین دوره پسآزمون و پیگیری در گروه آزمایش افت کمی وجود داشت که می تواند فراموشی آموخته ها اتفاق افتاده باشد. از ویژگیهای شخصیتی بررسی شده (جنس، سن، تحصیلات و شغل) فقط بین تحصیلات و دو متغیر اصلی (رضایت و سازگاری زناشویی) رابطه معنی دار دیده شد. البته در همه بررسیها با گذشت دوره های درمان واریانس نمرات رضایتمندی و سازگاری زناشویی به سمت میانگین گرایش داشت. بحث و نتیجه گیری: ایماگوتراپی با تغییر و بهبود تصویر ذهنی افراد از زندگی مشترک، علاوه بر بالا بردن رضایت و سازگاری زناشویی زوجها به درک عمیق درونشان می انجامد.