بخش کشاورزی به عنوان یکی از زمینه¬های توسعه¬ی مناطق می¬تواند، در کاهش شکاف منطقه¬ای و برقراری توازن و تعادل و بهبود شاخص¬های توسعه در نواحی موثر باشد، هم¬چنین دست¬یابی به توسعه و به ¬ویژه توسعه¬ی پایدار کشاورزی، نیازمند برنامه¬ریزی اصولی، کارآمد و ارائه¬ی دقیق آن برنامه است. استان سیستان و بلوچستان، به عنوان منطقه مورد مطالعه قابلیت¬ها و ضعف¬هایی در بخش کشاورزی دارد. در تحقیق حاضر سعی شد، پتانسیل¬ها و محدودیت¬های بخش کشاورزی استان سیستان و بلوچستان شناسایی، هم¬چنین استراتژی¬ها و راه¬کارهای مناسب بخش کشاورزی که منجر به توسعه¬ی آن می¬شود ارائه شود. بنابراین نقاط قوت، ضعف، فرصت¬ها، و تهدیدهای پیش روی بخش کشاورزی استان، از دیدگاه مشارکت¬کنندگان و افراد ذی¬نفع در بخش کشاورزی، با استفاده از تکنیک swot و سپس فرآیند تحلیل شبکه¬ای (anp) مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مدل شبکه¬ای ارائه شده، در این تحقیق به منظور تجزیه و تحلیل swotاز چهار سطح، هدف (بهترین استراتژی) در سطح اول، عوامل swot و زیر معیارهای swot به ترتیب در سطوح دوم و سوم و آخرین سطح از گزینه¬های استراتژی تشکیل شده¬است. جهت تعیین وزن¬های عوامل swot بر اساس روش anp در مرحله دوم، پرسش¬نامه¬ای به صورت مقایسه زوجی با مقیاس9 تایی طراحی و توسط 25 نفر از کارشناسان بخش کشاورزی استان سیستان و بلوچستان تکمیل گردید، پس از آن داده¬های جمع¬آوری شده، توسط نرم افزار super decision مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و استراتژی¬های so (رقابتی- تهاجمی) به عنوان بهترین استراتژی¬ها، جهت توسعه¬ی پایدار بخش کشاورزی استان سیستان و بلوچستان تعیین گردید. طبق این دسته از استراتژی¬ها، باید با ارتقا بخشیدن و حمایت از تولید، فرآوری و توزیع محصولات بخش، ایجاد رقابت کرد و زمینه¬های توسعه¬ی بخش کشاورزی استان سیستان و بلوچستان را فراهم آورد. با عملیاتی شدن این استراتژی¬ها، شاهد تحولاتی پویا و توسعه¬ی پایدار بخش کشاورزی در استان سیستان و بلوچستان خواهیم بود.