رویکرد اعترافی در نقد ادبی با برجسته کردن رابطه منتقد و اثر، و در پی مواجهه ایندو و ایجاد رابطه رفت و برگشتی میان منتقد و اثر، امکانی از نقد را بوجود می آورد که به دلیل حضور عینی و منحصربفرد منتقد و شرایط تاریخی اش در مواجهه با اثر صورت می گیرد. جهان منتقد به عنوان متنی دیگر و در پیِ برخورد با متن نخست به عنوان بافتی میانجی، و قرار گرفتن در میدان اثر آن، منتقد را به تفسیر حوزه هایی وا می دارد که توسط متن برجسته شده است . حوزه هایی که شامل وجوه فلسفی، عینی و انضمامی (تاریخی) و روانکاوانه ایست که به واسطه حضور منتقد تجربه شده است. پرداختن به این رویکرد صرفا واکنشی حسی نسبت به اثر نیست، بلکه به نوعی مطالعه تطبیقی اثر و منتقد به عنوان دو متن مستقل است. انتخاب "هملت" به عنوان متن مورد مطالعه این رویکرد می تواند تفسیر و خوانشی متفاوت را در جهت تبیین موضوع انضمامی منتقد، علاوه بر هزاران خوانش دیگر ارائه دهد. امکان این شیوه ی انتقادی نیز بعنوان رویکردی که موجب پویایی منتقد شده و خروج او را از موقعیت انفعالی و صرفا گزارشگر اطلاعات متن، در پی خواهد داشت، انگیزه ایست برای معرفی و پرداختن به مبانی نظری آن و متعاقبا نگارش مقاله ای با این رویکرد.