امروزه زمین به عنوان عامل بسیار مهم اقتصادی از اهمیّت ویژه ای برخوردار است و با توجه به نرخ رشد جمعیّت و افزایش روز افزون مهاجرت، استفاده ی ازآن ابعاد تازه ای به خود گرفته است؛ دین اسلام نیز توجه بسیار زیادی به زمین معطوف داشته است، چنانکه درکتب فقهی بحث های بسیار زیاد و ابواب مستقلی تحت عنوان اراضی و احیای موات به آن تعلّق گرفته است. در این پایان نامه ابتدا به شیوه ی مرسوم به تعاریف موات و احیاء و ارض در اصطلاح و لغت پرداخته شده و در ادامه انواع تقسیم بندی های اراضی با توجّه به معیارها و ملاک های مختلف بیان شده که این معیار ها عبارتند از: مبنای سیاسی، اقتصادی، مالکیّت، دینی مذهبی وطبیعی. و درنهایت به بحث اصلی که احکام احیای اراضی است پرداخته شده است و ثابت گردیده که محیی بر خلاف آنچه برخی بیان داشته اند، با وجود شریط لازمه مالک زمین می گردد.