گیتار کلاسیک به عنوان یک ساز محبوب در سرتاسر دنیا شناخته می شود. جوانان بسیاری جذب این ساز می شوند، چراکه گیتار به دلیل داشتن طنین خاص و دارا بودن ساختار ساده در گروه های مختلف موسیقی مورداستفاده قرار می گیرد؛ اما اجرای تک نوازی آن به دلیل حجم صدای کم و نیاز به تسلط بالا دشوار است. علت حجم صدایی کم گیتار در ساختار بدنه آن است. سازندگان گیتار همیشه تلاش می کنند که گیتاری با حجم صدای بیشتری بسازند. مشکل دیگر این ساز به صدا درآوردن آن است. در نگاه اول نواختن گیتار آسان می نماید اما برای به دست آوردن صدای مطلوب باید سال ها کار کرد؛ بنابراین لزوم مطالعه و شناخت عوامل تأثیرگذار بر بهبود صدادهی گیتار امری مهم است. در ایران به دلایل مختلف ضعف بسیاری در این مورد وجود دارد اما تلاش لازم و کافی برای نشان دادن اهمیت این موضوع صورت نگرفته است. به همین دلیل این تحقیق اهداف زیر را دنبال می کند: 1. ارتقاء ادبیات موجود در این زمینه و بیان راهکارهایی برای رفع این کمبود 2. یافتن روش های مناسب برای رسیدن به کیفیت صدای مطلوب با توجه به ساختار فیزیکی بدن انسان 3. چگونگی به صدا درآوردن سیم ها توسط انگشتان 4. دلایل استفاده نوازندگان از ناخن یا گوشت و یا گوشت و ناخن در نوازندگی گیتار کلاسیک روش انجام این تحقیق با استفاده از مستندات و کتاب های آموزشی در این زمینه است. در ایران به دلیل عدم توجه به اهمیت این موضوع، مقالات و یا کتاب های اندکی وجود دارد اما در کشورهای دیگر مانند آمریکا، آلمان، اتریش و غیره می توان تحقیقات مشابه پیدا کرد.همچنین مجلاتی همچون soundboard در این زمینه تلاش های فراوانی کرده اند. این تحقیق دارای چهار فصل اصلی است. فصل دوم و سوم بررسی روش های آموزشی در دوران های مختلف است. فصل چهارم نیز درباره بهداشت نوازنده و راهکارهایی برای افزایش عمر نوازندگی است.