امروزه با پیدایش کانون جمعیتی بزرگ و کلان شهر نشینی، نیاز فراغتی انسان همچون گذشته به صورت طبیعی و خود به خود ارضاء نمیشود.یعنی امور ساده ای مانند قدم زدن در قهوه خانه، نشستن با دیگران، صحبت کردن،شنیدن صدای آب رودخانه، گشتی در باغ میوه، میوه ای را به درخت دیدن و نظایر آن به طور عادی برای شهرنشینان در دسترس نیست. همچنین گسترش روز افزون صنعت جهانگردی و گردشگری در دنیا و تبدیل آن به یک صنعت موفق و نیز با توجه به نیاز روز افزون ایران به گسترش گردشگر خارجی با داشتن پتانسیل های طبیعی و مصنوعی،ایجاب میکنداقدامی آگاهانه در این زمینه صورت گیرد. اما به دلیل عدم وجود نحوه برخورد هوشمندانه و نادیده گرفتن کیفیت محیط طبیعی با ساخت و سازهای عجیب و نابسامان به آلودگی بصری این گونه محیط منجر شده است،که در نهایت باعث تخریب تدریجی محیط طبیعی میگردد .مشاهده این گونه آسیب ها به طبیعت و نبود الگویی مناسب جهت ساماندهی باعث شکل گیری خطوط و اهداف طرح گردید. در جهت رسیدن به اهداف مورد نظر ،چنین مجموعه ای باید با احترام به طبیعت و قوانین سایت مورد نظر وکمترین دخل و تصرف نابهنجاردرآن، به ایجاد فضایی متفاوت با زندگی شهری بپردازد.برای نیل به این هدف مجموعه اقامتی تفریحی ده بالا در طبیعت کوهستانی، باحفظ مناظر طبیعی،درجهت خدمت رسانی به مخاطبان خود در زمینه پر کردن اوقات فراغت آنها وفراهم کردن امکانات تفریحی ،تفرجی، طرح و برنامه ریزی شده است.درروند رساله ابتدا به بررسی مفاهیم وتعاریف،واژه شناسی اوقات فراغت و تفریح وتفرج وگردشگری و جهانگردی و نیز مجتمع اقامتی و عوامل سازنده آن پرداختیم.سپس مطالعاتی پیرامون رویکرد موضوع (طبیعت گرایی) و سیر تحولات آن و ارتباط آن با زیبایی و معماری انجام گرفت ، درادامه با بیان شناخت حاصل از بسترو اقلیم و نیز بررسی معماری بومی روستا ، زیربنای طرح و شالوده آنرا شکل داده ایم.در نهایت با استنتاج و آنالیزداده هاواطلاعات حاصل از موارد بررسی شده و شناخت حاصل ازتأثیراقلیم،میزان گردشگر،معماری منطقه، شرایط توپوگرافی و...بر فرم بنا و معماری آن گام نهادیم. سپس با بدست آوردن فضاهای مورد نیاز و معرفی برنامه ریزی فیزیکی به بیان گزینه های مختلف و درآخر به معرفی طرح نهایی و بیان جزییات آن پرداخته ایم. کلمات کلیدی: مجتمع اقامتی ، طبیعت، معماری بومی ،، منطقه نمونه گردشگری ده بالا