مقدمه : بیماری بروسلوز یکی از بیماری های مشترک انسان و دام است که همواره در کشور ما به عنوان یک معضل بهداشتی محسوب می شود. این بیماری در استان مرکزی وشهرستان اراک نیز یک بیماری آندمیک به شمار می رود و استان مرکزی جزو استان های با آلودگی بالا(حدود 60 مورد در 100.000 نفر)است، که این مسئله اهمیت این موضوع را دو چندان می کند. از آنجایی که اینترلوکین ها در تنظیم پاسخ های ایمنی نقش مهمی دارند، تولید بیش از حد یا کمتر از حد آن ها ممکن است در پاتولوژی بیماری هایی که سیستم ایمنی بطور مستقیم یا غیر مستقیم در آن درگیر است دخالت داشته باشند. بعلاوه تاثیر زیاد آن ها بر سلول های ایمنی و همچنین امکان تهیه آن ها از طریق مهندسی ژنتیک، زمینه استفاده نسبی از آن ها را در ایمنی درمانی فراهم کرده است. هدف از انجام این مطالعه برسی سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان است، که در صورت تغییر در سطح این اینترلوکین زمینه ی تحقیقاتی برای ساختن داروی موثرتر و ساختن واکسن فراهم می شود. مواد و روش ها : 40 بیمار مبتلا به بروسلوز مراجعه کننده به کلینیک های ولی عصر و امام رضا و مطب دکتر صوفیان پس از اخذ رضایت نامه کتبی وارد مطالعه شدند. بیمار مبتلا به تب مالت به موردی اطلاق می شود که با توجه به اپیدمیولوژی، علایم بالینی و آزمایشگاهی (80/1 < رایت ،40/1 < me2) و با نظر پزشک معالج تشخیص تب مالت برای وی قطعی شود. برای بیماران فوق پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک و آزمایشگاهی تکمیل شده و بیمار قبل از شروع درمان برای اخذ خون به آزمایشگاه مراجعه نمود. cc 4 خون از بیمار اخذ شده و در دمای -20c نگهداری شد. پس از تکمیل دوره درمان نیز نمونه خون جهت اندازه گیری اینترلوکین 17 اخذ شد. لازم به ذکر است از کلیه بیماران رضایت نامه آگاهانه و کتبی جهت انجام مطالعه اخذ شد. سپس داده ها وارد کامپیوتر شده و با نرم افزار spss16 مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه که سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان بروسلوز حاد در 40 بیمار سنجیده شد،نتایج آماری نشان داد که در این مطالعه، 23 نفر(57/5%) مرد و 17 نفر(42/5%) زن بودند. از نظر سنی، میانگین سنی داوطلبان 23/88 ( با انحراف معیار:16/64) بود و کمترین سن 7 ماه و بیشترین سن 54 سال بود. در این مطالعه میانگین غلظت سرمی اینترلوکین 17 در گروه قبل از درمان 81/92 با انحراف معیار 127/06 بوده ، همچنین میانگین در گروه بعد از درمان69/02 با انحراف معیار 133/09 بوده است.که میانگین بعد از درمان نسبت به قبل از درمان کاهش یافته ولی ارتباط معناداری بین سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان یافت نشد(p value:0/175). همچنین سطح سرمی اینترلوکین 17 در یک گروه کنترل 12 نفره از افراد سالم نیز مورد بررسی قرار گرفت که میانگین25/03 با انحراف معیار31/89به دست آمد. نتیجه مقایسه قبل از درمان با کنترل ( p<0.010) و بعد از درمان با کنترل (p<0.022) معنی دار بود نتیجه گیری: بنا براین با توجه به مطالعه و نتایج حاصل ارتباط معناداری بین غلظت سرمی سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان یافت نشد (p:0/175). نتیجه مقایسه قبل از درمان با کنترل ( p<0.010) و بعد از درمان با کنترل (p<0.022) معنی دار بود.