تحولات ساختاری در کلمات فارسی در دوره‏ های متفاوت انجام یافته که فعل فارسی نیز از آن بی ‏بهره نبوده است. رابطه تطبیقی بین دو زبان فارسی و عربی نیز تأثیر بسزایی بر این مهم در ترجمه کهن قرآن قدس گذاشته، باعث شده تا کلماتی به وجود آید که شاید در بسیاری از مطالب دستوری نیز مورد توجه قرار نگرفته‏‏ اند. مترجم با نگاهی ژرف به تمامی این مطالب پرداخته از لهجه ‏های متفاوت، نکات دستوری و زبانی بهره برده است تا ترجمه ‏ای دقیق و مناسب ارائه نماید. در این پژوهش سعی شده تا فعل‏ های مختلفی که مترجم قرآن قدس استفاده کرده، به دقت با نکات دستوری کتاب ‏های مربوطه تطبیق داده شود و رابطه‏ ای که بین این ترجمه با فارسی جدید و فارسی میانه، در استفاده از جزء صرفی «بـ» بر صیغه ‏های ماضی، مضارع و امر، آوردن «ی» در پایان فعل ماضی، فعل‏ های ساده‏ای که کاملا از رواج افتاده و جای آن‏ها را فعل ‏های مرکب گرفته و پیشوندهای فعل که در این دوره هنوز رواج دارد و استعمال می ‏شود، بهتر مفهوم گردد. حاصل این جستجو، انواع مختلف فعل‏های فارسی است که در قرآن قدس به کار رفته و بیانگر تحولاتی است که در فعل فارسی رخ داده است.