چکیده منظره فارغ از هر موقعیت مکانی و هر شکل و تفسیری که درباره اش باشد، ماده ای خام است. با این حال زمانی که زمبن را به صورت منظره در آوریم، آنگاه می توان گفت که اتفاق مهمی رخ داده است. این اتفاق فارغ از هنرمند بودن، همواره در ذهن بشر رخ داده است. اما نکته ی قابل توجه سیر تحولی است که از زمین تا منظره، و از منظره تا هنر روی می دهد. این محصول کار شخصی صاحب بینش، ذوق و مهارت است. منظره پردازی از رنسانس تا امروز به وفور مورد توجه نقاشان قرار گرفته و حتی از هنر پیش از رنسانس گرفته تا نقاشی شرق دور و نگارگری ایرانی حضوری قابل تأمل دارد. اما اوج منظره پردازی را می توان به اروپای قرن هجدهم و نوزدهم و به عصر رمانتیک نسبت داد که هنرمندان تصویرِ طبیعت را به عنوان ژانری مستقل ارایه دادند. رمانتیسم مفهومی گسترده و چه بسا قابل بسط دارد؛ تعاریف گوناگونی از آن شده و از گذشته تا امروز به حیات خود ادامه داده است و مستقیم یا غیر مستقیم هنر، فلسفه و ادبیات را در بر گرفته است. بنابراین غریب نیست که در روزگار ما هم هنرمندانی باشند که منظره پردازی کنند، آن هم با نگاهی رمانتیک. از اهداف این پژوهش هم، یافتن همین هنرمندان بوده، و قیاس شان با پیشتازان منظره پردازی و نیز یافتن علت های تداوم این ژانر و اوج و افولش در طول تاریخ. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی صورت می گیرد، و پس از بررسی زمینه ی تاریخی، بر هنرمندان معاصری تکیه دارد که شاید بتوان آنها را زیر هنوان هنرمندان نئورمانتیک دسته بندی کرد. بررسی حاضر این گونه پایان می یابد که شاید نسبت انسان با محیط زیست (که بسیار آسیب پذیرتر از قبل شده است) و حس تعلق به آن، در دنیایی که شکل جدیدی از روابط را تجربه می کند، به شکل جدیدی از منظره پردازی منجر خواهد شد که گاه شدیداً لهجه ای رمانتیک دارد.