امروزه یکی از روش های بسیار مهم کاهش خوردگی در صنایع استفاده از بازدارنده های خوردگی است. از طرفی استفاده از مطالعات نظری، هزینه های خوردگی را کاهش می دهد. در این پژوهش خوردگی فلز آلومینیوم در محیط های آب مقطر، سدیم کلرید، اسید کلریدریک و سدیم هیدروکسید بوسیله بازدارنده دی متیل پیریدین و با استفاده از پولاریزاسیون پتانسیودینامیک مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده از داده های تجربی، پیش بینی می شود که این بازدارنده می تواند از خوردگی آلومینیوم در محیط های ذکر شده جلوگیری کند. علاوه بر این نحوه جذب بازدارنده بر روی سطح آلومینیوم مورد مطالعه قرار گرفت و انرژی برهمکنش بین سطح و بازدارنده و همین طور یون ها و سطح محاسبه گردید. نتایج تجربی نشان می دهد که این بازدارنده می تواند به صورت کاتدی در محیط آب مقطر و یا مختلط در دیگر محیط های مورد بررسی، عمل کند. نتایج حاصل از محاسبات اوربیتال طبیعی پیوند نشان دادند که این بازدارنده بیشتر تمایل به الکترون گیرندگی از سطح فلزآلومینیوم دارد. مورفولورژی سطح فلز، پس از انجام تست پولاریزاسیون در محلول حاوی ممانعت کننده توسط میکروسکوپ نوری بررسی شد. به منظور بررسی ارتباط بین ساختار مولکولی و خواص الکترونی و مطالعه بازدارنده پارامترهای کوانتومی محاسبه شد. همچنین محاسبات مربوط به جذب بازدارنده روی سطح فلز انجام و پارامتر های ترمودینامیکی محاسبه گردید. با افزایش غلظت بازدارنده تا یک حد مشخص، جریان خوردگی کاهش و درصد بازدارندگی افزایش یافته است. علاوه بر این بررسی های ft-ir نیز تأییدی بر عملکرد جذبی این بازدارنده بود. در پایان مقایسه داده های تئوری و تجربی در محیط های سدیم کلرید و سدیم هیدروکسید حکایت از همخوانی این دو روش دارد.