تایپو گرافی در طول سالهای متمادی عمر بشر، نشانی از هیجان ها و خواستگاه و منزلگاه روح اتسان را در برداشته و با روح دوران خود آمیخته است، در زمانی نماد استقامت و پایداری و در دورانی نشان کار سخت و جامعه کارگری و در زمان معاصر ایران زمین گویای دست آویزی انسان به عروج آرمانی و مرتبه ای بالاتر از خود را نمایان می کند کماآنکه در جامعه غربی هیاهوی تبلیغات با صدای بلند را در گوشها و چشمهای ناشنوا به رخ می کشاند. هر عصری بنا به خواستگاه خود نشان متمایز و شاخصی را از روح دوران خود در آثار تایپوگرافی دوره خود را داراست البته بسیار طبیعی است که در مورد تمامی هنرها این روایت به چشم می خورد، اما تفاوت تایپوگرافی با دیگر آثار و هنرها در «عنصر بیان» می باشد، زیرا که همیشه حاوی لحن وگویش است و با مخاطب خود سریع تر از دیگر هنرها ارتباط برقرار می کند و پیام را بصورت کلمات و المانهای بصری به مخاطب خود صریح و واضح بیان می دارد و مخاطب را ناخواسته به ارتباط متقابل فرا می خواند ودر ذهن و ضمیر ناخودآگاه مخاطب نقش می بندد و حتی سالیان سال می زید. تایپوگرافی مکان نمایش و جلوه تفکرات شخص هنرمند است، هنرمند طراح تایپوگراف تمامی اعتقادات، شور و هیجان و ناب ترین رشته های روح خود را دانسته یا نادانسته در آثار خود جاری می سازد و با لحن شخصی خود که هر انسانی آنرا داراست با دیگران به تعامل می نشاند و رمز ارتباط سریع این آثار در مخاطبان همین است « هرچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند» که بصورت عامیانه و با یک لحن شخصی با مخاطبان خود ارتباط برقرار میکنند، همانند دوستی که از اسرار دلش با شما سخن می گوید و شما را در تجربه های زندگیش و از دریچه نگاه خود آشنا می سازد. در نهایت هر هنرمند این رشته در صدد کشف راهها و روشهایی است که بتواند مفهوم را در غالب مورد نظر و بصورت سبکی معین و مشخص از خود ارائه دهد و این سبک شخصی که در هر کاری روئیت می شود به نوعی امضاء آن طراح محسوب می شود و چنانچه این سبک در خاطره مخاطبان نقش گیرد و به جا ماند، نشان از موفقیت طراح خود در کشف سبک شخصی خواهد داشت که همواره هنرمند هر کاری توسط آن قابل شناسایی خواهد بود. هنرمندان به نام این رشته چون قباد شیوا، رضا عابدینی، مهدی سعیدی، فرهاد فزونی و هما دلواری ... صاحب سبک شخصی خاص خود هستند که به موجب آن آثارشان از سایر دیگر هنرمندان قابل تمایز است.