چکیده افغانستان و ایران، دو کشور همسایه که طولانی ترین مرزهای زمینی را در میان همسایگان خود دارند در طول تاریخ از یگانگی تا جدایی، دوچار فراز و فرودهایی در ابعاد مختلف روابط خود شده اند و در این میان روابط تجّاری دو کشور از اهمیت ویژه ای برخودار بوده است و خواهد بود. توجه نکردن به مشترکات دینی و زبانی از موانعی می باشد که توسعه روابط تجاری دو کشور را رنج داده است و همچنین قومیت گرایی افراطی و منفی در افغانستان یکی دیگر از موانعی بوده است که سد راه این امر مهم شده است، همچنین دخالت کشورهای منطقه ای و فرا منطقه ای عامل مهمی بوده است که نقش برجسته ای در جلوگیری از توسعه روابط تجاری دو کشور ایران وافغانستان نقش بازی کرده است. نبود دیدگاه استراتژیک در دولت مردان دو کشور عاملی بوده است که باعث شده است که هیچ گاه به این رابطه به عنوان یکی از کارهای استراتژیک فی مابین دو کشور نگاه نشود و باعث انجام کارهای جسته گریخته در این حوزه شده است که تأثیر بسزایی در این عدم توسعه یافتگی روابط بوده است. خوب است که دولت مردان دو کشور با در نظرگیری تمام مسائل به موضوع داشتن یک رابطه? تجاری در سطح بالا و با یک دید استراتژیک به رفع موانع موجود بکوشند و در ابتدای امر از تغییر در نحوه? تفکر خود شروع کنند و با ارائه اهداف بلند مدت در قالب برنامه هایی با بعد های زمانی کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت به این امر مهم بپردازند.