اختلال اوتیسم یک اختلال نافذ رشد است که ناتوانی در زمینه¬های مختلف، از قبیل مهارت¬های ارتباط اجتماعی، مهارت¬های حرکتی درشت و ظریف و حتی گاهی مهارت¬های ذهنی را ایجاد می¬کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر برنامه حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارت¬های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم می¬باشد. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی نیمه تجربی است و از نوع پیش آزمون، آزمون میانی، پس¬آزمون و آزمون یادداری می¬باشد، که از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر به صورت نمونه¬های در دسترس انتخاب شدند و بر اساس سن (1/3 ± 26/8 سال) ، جنس، شدت و درجه اوتیسم و نیز پایه تحصیلی به طور نسبی همتاسازی شده و در گروه تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون با استفاده از آزمون رشد مهارت حرکتی درشت، اولریخ2000 (بهره حرکتی درشت یا مهارت¬های حرکتی بنیادی، مهارت¬های جابجایی و دستکاری یا کنترل شیء( از آزمودنی¬ها به عمل آمد. برنامه حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان به عمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان پژوهش آزمون یادداری انجام شد. از آزمون ks جهت تعیین نرمال بودن داده¬ها و آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازه¬گیری و نیز آزمون تعقیبیlsd جهت تعیین کمترین تفاوت معناداری استفاده شد. یافته¬های پژوهش نشان داد که برنامه حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معنی داری p<0/05 تاثیر بیشتری بر رشد مهارت¬های دستکاری، جابجایی و مهارت درشت داشته است و در نتیجه برنامه حرکتی پیشرونده موجب بهبود و رشد مهارت¬های حرکتی کودکان اوتیسم شده است.