سلجوقیان در اصل طایفه ای از ترکمان غز بودند که توانستند در قرن پنجم هجری (یازدهم میلادی)، بر بخش بزرگی از آسیای غربی، شامل ایران کنونی فرمانروایی نمایند. سلجوقیا پس از تصرف ایران براساس خصوصیات قبیله ای خود، سرزمین های متصرف را میان بزرگان قبیله تقسیم نمودند و حکومت کرمان به قارود، فرزند ارشد چغری بیگ رسید. قارود پس از پیروزی بر آل بویه در کرمان، حکومت محلی قدرتمندی پایه گذاری کرد که حدود یکصدو پنچاه سال(582-442 هـ ق )، دوام آورد. قارود با عدم تمکین نسبت به سلجوقیان بزرگ حکومتی مستقل بوجود آورد و توانست در دوران زمامداری خویش ثبات و امنیت نسبی ایجاد کند و اقتدار کافی برخوردار بود. اما جانشینان وی هرگاه در جایگاه ضعف قرار می گرفتند تابعیت سلجوقیان بزرگ را گردن می نهادند. دوران طلایی عمران و آبادی کرمان در این دوره مربوط به دوران جکومت چهل و دو ساله ی ارسلانشاه می باشد. پس از طغرلشاه دوران فترت و زوال سلاجقه ی کرمان فرا می رسد که با ضعف سلاجقه و حمله ملکدرینارغز به پایان رسیده و حکومت سلاجقه ی کرمان منقرض می شود. پژوهش حاضر سعی دارد سیر تحولات سیاسی حکومت سلاجقه کرمان و رابطه شان با سلجوقیان بزرگ را طی فرایند تاریخی شرح دهد.