چکیده پیش بینی اهمال کاری دانش آموزان براساس سبک¬های حل مسأله با واسطه-گری خودکارآمدی تحصیلی به کوشش: مصطفی زابلی پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک¬های حل مسأله و اهمال¬کاری تحصیلی با میانجی¬گری خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه صورت پذیرفت. شرکت کنندگان این پژوهش شامل 334 نفر (171 دختر و 163 پسر) از دانش¬آموزان دبیرستان¬های شهرستان زابل بودند که بر اساس روش نمونه¬گیری خوشه¬ای تصادفی چند مرحله¬ای انتخاب شدند. به منظور بررسی متغیرهای پژوهش، هر یک از شرکت کنندگان، پرسش¬نامه¬های سبک-های حل¬مسأله (کسیدی و لانگ، 2006 )، خودکارآمدی تحصیلی(جینکز و مورگان ، 1999) و پرسشنامه اهمال¬کاری تحصیلی (سولومون و راث بلوم، 1984) را تکمیل نمودند. پایایی ابزارهای پژوهش به وسیله ی ضریب آلفای کرونباخ و روایی آنها به کمک همبستگی درونی تعیین شد. نتایج حاکی از روایی و پایایی قابل قبول آزمون¬ها بود. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی بین سبک¬های درماندگی، خلاقانه و اهمال¬کاری تحصیلی دانش¬آموزان، نقش میانجی¬گر سهمی را ایفا می¬کند. همچنین، سبک¬های گرایش به حل¬مسأله و اعتماد به حل مسأله به صورت غیر مستقیم و از طریق خودکارآمدی تحصیلی، اهمال¬کاری تحصیلی دانش¬آموزان را تحت تاثیر قرار داد. به منظور بررسی تفاوت¬های جنسیّتی در متغیرهای پژوهش از تحلیل مسیر دو مدل دختران و پسران استفاده گردید و مشخص گردید که ضرایب مسیر دختران در سبک درماندگی به اهمال¬کاری تحصیلی از پسران بیشتر است. علاوه بر این ضرایب مسیر پسران در مسیر سبک خلاقانه به اهمال¬کاری تحصیلی و مسیرگرایش به خودکارآمدی بیشتر از دختران بوده است. یافته¬های پژوهش حاضر نشان داد که از طریق شناسایی سبک¬های حل¬مسأله دانش آموزان می¬توان در راستای بهبود و افزایش خودکارآمدی آنها اقدام کرد که نتیجه آن کاهش اهمال¬کاری دانش¬آموزان خواهد بود. کلید واژه¬ها: سبک¬های حل¬مسأله، خودکارآمدی تحصیلی و اهمال¬کاری تحصیلی