امروزه، مصرف نانو و میکروذرات اکسید منگنز(mno2) در صنعت، داروشناسی و پزشکی گسترش قابل توجهی یافته است. در این پژوهش، توزیع و پاکسازی منگنز در بافت های مغز و نخاع با بافت ماهیچه ای در موش های بزرگ آزمایشگاهی بدنبال تجویز دو شکل نانو و میکروذره به صورت تک تجویز زیر جلدی مقایسه شد. تغییر در افزایش وزن بدن و آستانه حس درد در موش های بعنوان یک نتیجه از آسیب شناسی عصبی این ذرات بر عملکرد سیستم اعصاب مرکزی در طی مورد ارزیابی واقع شد. مواد و روش ها: موش ها به گروه های کنترل و آزمون تقسیم شدند. هر یک از دو گروه آزمون به ترتیب مورد تزریق تک دوز (100میکروگرم) محلول نانو و میکروذره اکسید منگنز قرار گرفتند. آستانه درد حاد موش توسط روش غوطه ور ساختن دم موش ها در آب گرم و تغییرات وزن آنها هر دو هفته یکبار بمدت 8 هفته ثبت شد. نمونه های از بافت مغز، نخاع و ماهیچه موش ها در طی این هفته تهیه شد. سطح منگنز در این بافت به روش inductively coupled plasma توسط اسپکتروسکوپی جرمی تعیین شد. نتایج: ذرات در هر دو اندازه از سدخونی-مغزی عبور می کنند. منگنز موجود در بافت نخاعی در هر دو گروه برخلاف بافت مغزی پس از 8هفته کاملا از این بافت پاکسازی می شود. پاکسازی منگنز از بافت ماهیچه در هر دو گروه در طول این مدت کامل نیست. افزایش وزن موش ها در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل آهسته تر است. موش ها در گروه میکروذره یک بی دردی پیشرونده معنی دار(05/0> p) را نشان می دهند. موش ها در گروه نانوذره در 4هفته اول پردردی و در طی بقیه هفته ها بی دردی از خود نشان دادند(05/0> p). تغییر در اندازه ذرات mno2 بر توزیع و پاکسازی منگنز از سیستم اعصاب مرکزی تاثیر می گذارد. اثر ذرات بر متابولیسم کل بدن با تغییر در اندازه این ذرات نیز ارتباط دارد. سرانجام، مقایسه پاسخ های موش ها به درد در گروه دریافت کننده ذرات دال بر این است که مکانیسم های نورولوژیک متاثر شده توسط این ذرات با اندازه آنها در طی زمان پس از تجویز تغییر پیدا می کنند.