چکیده نیاز انسان به سرپناه و مامن نه تنها در سراگاه بلکه در سفر هم از روزگار باستان مورد توجه بوده است . از سال 1382 به دنبال گشایش و فعال شدن گمرک مرز مهران و دسترسی سریع و آسان به اماکن مقدس و زیارتی کشور عراق و نیز مهیا شدن مسیر ترانزیت کالا به کشور مذکور، شرایط مناسبی برای جذب گردشگران و رفت و آمد زائران به عتبات عالیات فراهم آمده است. تنها مکان های اقامتی در شهر مرزی مهران برای زائران، زائرسراها هستند. هدف از این پژوهش شناخت و تحلیل زائرسراهای مسافرین عتبات عالیات در شهر مهران می باشد. در پژوهش حاضر از دو روش مطالعه اسنادی و میدانی برای بررسی زائرسراها استفاده شده است. فنون مورد استفاده در این پژوهش مشاهده مشارکتی و مصاحبه دیداری و تلفنی با افراد مطلع، سازمان های مربوطه و روحانیون کاروانها بوده است. جامعه برای انجام زیارت، کارهای متعدد و متنوعی را تدارک دیده، طیف وسیعی از نقش ها را پدید می آورد که همگی در تحقق زیارت، سهیم می باشند به گونه ای که بدون این کارها و بدون ایفای این نقش ها، زیارت جمعی تحقق نمی یابد. پدیده زیارت تنها در سطح زیارت کنندگانی که به راحتی قابل مشاهده اند محصور نیست، بلکه مجموعه ای از ارتباطات و پیوستگی متقابل شکل می گیرد. واژگان کلیدی: زیارت، کاروان زیارتی، چاووش خوانی، زائرسرا، عتبات عالیات.