این پژوهش به بررسی نقش شکار و شکارگاه در عرصه فرهنگ و هنر ساسانی می پردازد و می کوشد تا با گردآوری و بررسی نقوش شکار در این دوره به تحلیلی همه جانبه از این نقوش پرداخته و جایگاه آن را در مجموعه ی هنرهای تصویری ساسانیان نشان دهد،دراین دوره،هنرمندان موضوع شکار را با ضرورت ها و کاربری های اجتماعی در فرم های هنری گوناگون و بر ظروف زرین و سیمین،گچبری ها،نقش برجسته ها،نقاشی دیواری،موزاییک و مهر به نقش کشیده اند و در این زمینه شاهان ساسانی اقدام به تاسیس مکان هایی خاص با عنوان شکارگاه و یا باغ شکار کرده اند،و نمود این تاثیر پذیری از صحنه های شکار ساسانی را در نقوش سفالینه های سلجوقی و نقش برجسته شکار شاهی فتحعلی شاه قاجار در تنگ واشی می توان دید.بدین منظور نقوش شکار گوزن و گراز در دو طرف طاق بزرگ طاق بستان مطالعه شده و ضرورت انجام پژوهش در محوطه های شکارگاهی دوره ساسانی در منطقه کرمانشاهان را نمایان می سازد و شواهد باستان شناختی یافته از ناحیه ی کرمانشاهان بر وجود نخجیرگاهای سلطنتی متناسب با سنت و فرهنگ شکار در بارگاه ساسانیان تاکید می کند.