سرزمین ایران در جرگه ی تمدن های اصیل و فاخری قرار دارد که علیرغم مواجهه با منازعات و مخاطرات فراوان جامعیت و یکپارچگی خود را در سطح کلان حفظ کرده است. تاریخ، مقارن با ظهور سلسله ی صفوی برای کشور وضعیتی بحرانی ثبت می کند، اما این حکومت با تلفیق عناصر ملی ـ مذهبی و کسب وحدت در صحنه ی جهان به عنوان قدرتی برتر و مستقل شناخته شد بدینسان از سایر حکومت های تاریخی ایران بعد از اسلام متمایز گردید، جشن ها و شادمانه ها عضو مهمی از خانواده ی فرهنگ ملل بوده و حامل انبوهی از نمادها و باورداشت های مردم هستند و در عرصه ی تحقیق برای گشایش رموز تکامل و اضمحلال جوامع کارآمد می باشند، لذا پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی به تبیین و بررسی آن ها در دوره ی مزبور پرداخت و از این رهگذر، استیلای فرهنگ عوام را از جمله اسرار موفقیت حاکمیت یافته و در عین حال یکی از عوامل آسیب زا و مضمحل کننده را مدیریت ضعیف و اهمال در تحدید همین فرهنگ می داند.