چکیده : سیاست خارجی ایالات متحده امریکا پیرامون جمهوری اسلامی ایران و به خصوص اقوام ایرانی در بستر سیاست کلان آن قرار می گیرد. بدان روی که در نگاه خاور میانه جدید اهداف ایالات متحده امریکا مدیریت غیر خشونت آمیز بوده است و توانایی کسب نتایج مورد نظر از طریق گیرایی به جای اجبار است در این راستا سعی می نماید بر نقاط ضعف کشورهایی که در راستای اهداف آن حرکت نمی کنند سرمایه گذاری نماید در این میان سیاست های اعمالی آن پیرامون ایران با تاکید بر قومیت های آن سیاست های حمایت از تهدیدات و منازعات قومی است که در این امر طرح افزایش تلاش در تجزیه قومی ایران و حمایت های مالی پیرامون آن در این راستا توسط کنگره ایالات متحده به تصویب رسیده است که بتوانند حس ناسیونالیستی اقوام را تقویت نموده و تجزیه طلبی را در ذهنیت آنان نهادینه سازند ازین جهت با استفاده از پخش برنامه های آذری و بلوچی توسط بی بی جی (بنگاه سخن پراکنی امریکا) و همچنین پروژه های مطالعاتی درباره قومیتهای ایرانی توسط موسسات امریکایی با بزرگ نمایی عدم اشتراکات گروه های قومی با دولت مرکزی به سیاست تحریک تنش های نژادی خویش پرداخته و در همان راستا به تهییج و آموزش گروه های شبه نظامی از قومیت ها همانند جندالله و پ.ک.ک. و ترویج تروریسم ادامه داده و بذر توطئه را در اذهان عموم اقوام ایرانی گسترش داده است و بطور کلی می توان اذغان نمود کهاین سیاست بعد از واقعه یازده سپتامبر به سیاست راهبردی آمریکا در جهت کنترل و محدود سازی ایران تبدیل شده است