رساله ی پیش روپژوهشی در مورد سکونتگاه غیر رسمی محله ی محمدآباد شهر قدس است. رشد پرسرعت ولی نامتوازن توسعه و تحولات اقتصادی و کمبود زمین مناسب برای ساخت و ساز در مقابل رشد سریع جمعیت و روند افزاینده ی تقاضا برای مسکن موجب پدیدارشدن تدریجی سکونتگاه غیر رسمی در سیمای شهرها شده است. در میان رویکردهای مختلفی که در مواجه با این سکونتگاهها وجود دارد , رویکرد توانمندسازی به دلیل در برگرفتن مفاهیم عدالت فضاییْ - مکانی وبخشی از منشور حق بر شهر هانری لوفور بودن , رویکرد اساسی این پژوهش قرار گرفته است. برای توانمندسازی این سکونتگاهها توجه به فضای عمومی و حیات جمعی می تواند بسیار مهم و بستری برای شکل گیری سرمایه ی اجتماعی در این اجتماعات باشد. زیرا به دلیل رابطه ی پرتنش اهالی محله با محیط بیرون و مشکلات مشترک محیطی , محلات غیر رسمی واجد پتانسیل لازم برای شکل گیری سرمایه ی اجتماعی می باشند. بنابراین هدف اصلی این پروژه طراحی مرکز محله به عنوان مکانی عمومی برای ارتقاء ودوام هویت شهری جهت ایجاد سرمایه های اجتماعی و گذر از جهت گیری فرمی به سوی معماری اجتماعی است.در این پروژه سعی شده است با تبدیل توپوگرافی پیچیده ی محله ی محمدآباد و گودهای آن که به محل تجمع زباله و نخاله های ساختمانی تبدیل شده است به تراس های فعال ,بنایی مرکزی و پارکی با مکان هایی برای تجمع ونشستن, زیر ساخت های لازم برای محله را فراهم کند و در عین حال مکان وعرصه ای برای تعاملات اجتماعی و شکل گیری سرمایه ی اجتماعی در محله باشد.