هدف این رساله آن است که نشان دهد، مقوله¬ی «صفت¬های کنایی» با این که از گذشته¬های دور تا امروز در زبان فارسی حضورِ فعّال داشته¬اند، امّا مورد توجّه دستورنویسان قرار نگرفته¬اند. و این در حالی است که هیچ¬گونه سابقه¬ی پژوهشی در مورد «صفت¬های کنایی» وجود ندارد و این پژوهش برای اولین بار انجام شده است. شناخت نوع دستوری و ساختار کنایه¬ها به خصوص «صفت¬های کنایی» در درک بهتر مفهوم کنایه و بیت دارای اهمیّت است. بنابراین پیشنهاد می¬شود مقوله¬ی «صفت¬های کنایی» در طبقه¬بندی انواعِ صفت از نظرِ مفهوم، افزوده شود. مطالعه¬ی صفت¬های کنایی از نظر «ساختار لفظی» و «نوع صفت» و ارائه¬ی تقسیم¬بندی جدید، از جمله مواردی است که در این پژوهش مطرح شده است. صفت¬های کنایی به عنوان یکی از اجزای سازنده¬ی زبان محاوره، در غزلیات سعدی و حافظ نمود بسیار روشن و آشکاری دارند که البته در این میان سهم حافظ در کاربرد صفت¬های کنایی به¬طور محسوسی بیشتر از سعدی است.