پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش خویشتن داری جنسی بر افزایش رضایت از زندگی و شادکامی است که با روش پیش آزمون – پس آزمون با گروه آزمایش و گروه کنترل و در قالب یک طرح نیمه آزمایشی انجام شده است. جامعه آماری را کلیه دانشجویان پسر دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی تشکیل می دادند. از طریق روش نمونه گیری داوطلبانه 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند که به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خویشتن داری جنسی، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده گردید. جهت تحلیل داده ها شیوه های آمار توصیفی و نیز روش های آمار استنباطی ( آزمون تحلیل کوواریانس و کولموگروف اسمیرنف) به کار گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از آن بود که بعد از اجرای مداخله بین میانگین نمرات رضایت از زندگی و شادکامی در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری دیده شد؛ و هر دو فرضیه پژوهشگر در سطح 05/0>p معنی دار شده و مورد تأیید قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده چنین استنباط می شود که آموزش خویشتن داری جنسی می تواند در افزایش میانگین نمرات رضایت از زندگی و شادکامی دانشجویان موثر باشد.